Waardering 3.5/5

Julieta recensie

Onmiskenbaar Almodóvar

Na de wat flauwe uitglijder Los amantes pasajeros is de Spaanse filmmaker Pedro Almodóvar met zijn nieuwe film terug in vorm.

15-8-2016 Door: Elise van Dam

Julieta recensie

Afwezigheid is geen leegte. Het is een substantie die alle hoeken van de kamer vult, elke uithoek van de gedachtes. Julieta is in feite één lange brief van een moeder aan haar dochter. Een dochter die ze uit het zicht verloor, maar die via een toevallige ontmoeting op straat weer in haar leven terugkeert. Als een geestverschijning die alles op losse schroeven zet en Julieta dwingt tot stilstaan en omkijken.

Julieta gaat over verlies, maar net zozeer over creatie. Dat God een oude man met een baard is, dat de eerste vrouw gemaakt werd uit de rib van een man, daar hoef je bij Almodóvar duidelijk niet mee aan te komen. De vrouw is de schepper. Zoals de kunstenares in de film de mannen boetseert, zo compact mogelijk, zodat ze niet omvallen in de wind. Maar dat mag niet baten. En terwijl de mannen sterven, geven de vrouwen het leven door.

Niet dat dat probleemloos gaat. Ergens in de film haalt Julieta de Griekse mythologie aan waarin de dieren door de goden werden gemaakt uit klei. Allemaal kregen ze iets mee om hen te helpen de grillen van het leven te trotseren – een vacht, vleugels –, maar bij de mens aangekomen bleken de gaven op. “En dus werd de mens naakt geboren, hulpeloos in de natuur.” Daarom ploeteren we voort, eigenlijk niet geschikt voor deze wereld en dan ook nog opgezadeld met een bewustzijn dat ons nooit laat ontsnappen aan het besef dat we aldoor tekort schieten.

Ook Julieta lijdt daaronder. Ze wordt gekweld door schuldgevoelens. Over de oude man in de trein die een praatje met haar trachtte aan te knopen. Maar zij liep weg. Over de geliefde die haar om begrip vroeg, maar zij kon het niet geven. De gezichten hebben zich in haar netvlies vastgezet en elk afscheid herinnert haar aan het besef dat ze op die momenten tekort schoot. Hoe oneerlijk en onterecht dat ook is.

Almodóvar is altijd geïnteresseerd geweest in de vrouw. Hij is een van die zeldzame regisseurs die begrijpt dat de schoonheid en menselijkheid van een vrouw elkaar niet hoeven uit te sluiten. Toch was zelden zo helder waar hij de vrouw plaatst in de schepping. Alleen al dat openingsshot van die rode, golvende plooien van een jurk. En dan is daar dat beeldje van de zittende man – statisch en passief – dat wordt ingepakt door vrouwenhanden. De vrouwen hebben het niet makkelijk in Julieta, maar het zijn de mannen die bescherming nodig hebben.

Julieta is onmiskenbaar Almodóvar. De felle kleuren in de vormgeving en kleding, de onvermijdelijke (en welkome) bijrol van Rossy de Palma. Maar waar hij in veel van zijn eerdere werk – denk aan La Piel Que Habito en ¡Átame! – zich vaak begaf richting of zelfs voorbij de grenzen van het perverse, daar is het verhaal van Julieta niet extreem uitzonderlijk. Het gaat over verliefd worden, sterven, rouwen en opnieuw verliefd worden. Maar het is haar verhaal. En daarin zit de verlossing.