Fifty Shades Darker recensie

'Iets meer kink, spanning en een hoger soapgehalte'

In Fifty Shades of Grey zagen we het begin en einde van de relatie tussen Christian Grey en Anastasia Steele. In het vervolg lopen de twee elkaar weer tegen het lijf en bloeit er weer iets op, met wat meer SM dan in de voorganger het geval was.

9-2-2017 Door: Michelle Iwema

Aan het einde van de vorige film zagen we hoe Anastasia niet om kon gaan met de eisen van Christian. Zij zou een contract moeten tekenen waarin gestipuleerd werd wat hij seksueel allemaal zou mogen doen, zij wilde een gewone relatie met hem. In Fifty Shades Darker komen de twee elkaar weer tegen op een feestje en hebben ze nog steeds dezelfde aantrekkingskracht tot elkaar. Anastasia wil het weer een kans geven maar dan zonder de regels die Christian eerder voor had gesteld. En nog belangrijker, ze wil dat hij geen geheimen meer voor haar heeft.

Was de seks in Fifty Shades of Grey nogal tam met een nadruk op de romantiek, in het vervolg is er getracht het allemaal wat kinkier te maken. Er komen wat meer SM-speeltjes aan te pas, maar het wordt nergens echt heftig. De seks is (nog steeds) vooral romantisch van aard met zo ongeveer elke vrijpartij in hetzelfde standje. De doelgroep die ze met de eerste film wisten te bereiken, wordt dus niet afgeschrikt door er ineens meer naakt in te gooien of Jamie Dornan een gimp-pakje aan te laten trekken.

Jamie Dornan (c) Universal

Het geheel is net als de voorganger prachtig gefilmd. Ook de muziek is weer belangrijk aanwezig als sfeerbouwer en deze ondersteunt het prima. Hitsige scènes krijgen zwoele muziek, de romantische een heartbreak song. Dakota Johnson en Jamie Dornan doen gewoon opnieuw hun ding, al is Dornan inmiddels voorzien van een stoppelbaard om hem een wat ruiger uiterlijk te geven. Een van de kritiekpunten van de boekenliefhebbers was immers dat Dornan iets te gladjes overkwam in het eerste deel. Dat hebben ze dus mooi opgelost door hem niet te laten scheren. Verder is Kim Basinger toegevoegd als een Mrs Robinson- achtig personage. De inhoud van die rol mag echter geen naam hebben en is niets meer dan een flinke cameo.

De grote zwakke schakel is opnieuw het scenario. Tenenkrommende zinnen maken het heel vaak onbedoeld humoristisch en afgezaagd. Meer diepgang in de personages hoef je dan ook niet te verwachten. Grote probleem is namelijk dat opnieuw de schrijfster van het boek E.L. James producent is en mag bepalen hoeveel er wordt afgeweken van hoe zij de personages heeft geschreven. Zij blijft trouw aan het boek, dat bol staat van de slecht geschreven en ongeloofwaardige dialogen. Dat ze de scenariste voor het vervolg hadden vervangen bood valse hoop op beterschap: niemand minder dan de echtgenoot van E.L. James heeft de taak overgenomen om de acteurs van hun teksten te voorzien. Daarin is dus nergens een verbetering te bespeuren ten opzichte van de voorganger.

Zelf verwachtte ik dat Fifty Shades of Grey waarschijnlijk een stuk beter zou zijn dan alles dat erna kwam, dus het was een prettige verrassing dat deze film de kijker wat meer biedt. Er zit zowaar spanning in. Zo heeft Meneer Grey een onderdanige van vroeger die wraak op hem wil nemen en blijkt de nieuwe baas van Ana een wolf in schaapskleren. De ene na de andere dramatische verhaallijn volgt elkaar op alsof je een maandcompilatie van een soap voorgeschoteld krijgt. Rode draad: alles is afgezaagd, zowel in de manier waarop dingen ineens gebeuren als de manier waarop de acteurs de dialogen vol clichés uit hun strot weten te krijgen. Maar juist dat maakt de boel eigenlijk best vermakelijk. Als je het maar niet te serieus neemt, kan je van begin tot eind lachen.