Fences recensie

'Toneelmatige film met acteurs op het top van hun kunnen'

Denzel Washington neemt niet vaak plaats achter de camera maar het is niet moeilijk om te zien waarom hij Fences koos als zijn nieuwste regie-project. Hiervoor won hij op het toneel immers een Tony voor beste acteur, iets dat hij deze maand wellicht zal weten om te zetten naar een Oscar.

15-2-2017 Door: Michelle Iwema

De film volgt vuilnisman Troy, die zich doordeweeks kapot werkt om op de vrijdag met zijn maten te ontspannen. Hoewel hij van weinig status geniet in de maatschappij, regeert hij thuis als een vorst. Vrouw en zoons weten wie de baas is, iets waar hij hen graag aan herinnert. Het is Rose, de vrouw van Troy, die het gezin emotioneel bij elkaar houdt. Dankbaar lijkt Troy niet echt naar Rose. Hij is vervuld met bitterheid over de manier waarop de jonge generatie kansen krijgt waar hij als jonge zwarte man niet van kon dromen en vindt zelfs dat hij recht heeft om een affaire erop na te houden.

Bij het vertalen van het toneelstuk naar het doek, heeft Washington ervoor gekozen erg trouw te blijven aan de originele materie. Dit betekent dat werkelijk alles van de film duidelijk laat zien dat het gebaseerd is op een toneelstuk, je kan soms zelfs indenken wanneer de gordijnen even dicht moeten zijn gegaan om het toneel klaar te maken voor de volgende akte. Fans van het toneelstuk zijn hier misschien blij mee, maar mij werkte het vanaf het begin behoorlijk op de zenuwen. Het zorgt ervoor dat de acteurs eindeloos monologen houden en de locaties in bijna iedere scène hetzelfde zijn. De paar keer dat er wordt afgeweken van het huis en de achtertuin voelt het geforceerd, alsof die er later aan toe zijn gevoegd om de boel wat toegankelijker te maken voor een bioscooppubliek.

Denzel Washington en Viola Davis in Fences © 2016 Paramount Pictures

Een ander nadeel is de eindeloze speelduur. Nu ben ik al niet van de toneelstukken, dus ik hoef er ook niet echt een film op te zien. Kennelijk duurde Fences op de planken drie uur en is er dus al aardig in gesneden om het terug te brengen naar een kijkvriendelijke twee uur en een kwartier. Maar zelfs dat is lang omdat er weinig spanning wordt opgebouwd en de emotionele uitbarstingen die je raken in het tweede deel van de film plaats vinden. Een goede 20 minuten eruit knippen had de film behoorlijk kunnen helpen. Van die lange monologen kan namelijk hier en daar prima een paar minuten af om het geheel wat vlotter te maken.

Maar Fences viel niet voor niets bij de Academy in de smaak. De acteerprestaties zijn namelijk van topniveau. Denzel Washington weet echt gestalte te geven aan een man met gebreken: vol bitterheid, woede en tegelijkertijd humor. Het was zo makkelijk geweest om deze egocentrische man neer te zetten als een slechterik en Washington maakt er een driedimensionaal personage van. Maar eerlijk is eerlijk; de film behoort toe aan Viola Davis. De actrice imponeert vaak al met stil spel, maar een emotionele uitbarsting in het bijzonder laat zien wat Davis allemaal wel niet in huis heeft als actrice. Achttien jaar opgekropte bitterheid van het personage komt daarbij als een overdonderende stortvloed naar buiten. Mocht zij de Oscar voor beste actrice in een bijrol winnen, zou dat meer dan terecht zijn.

Fences is een film met zijn ups en downs waardoor het een wisselende kijkervaring is. Gelukkig zijn de acteurs wel echt zo goed, dat je toch de hele twee uur door hun charisma en kunnen geboeid blijft. Maar zonder hen was het een draak van een prent geworden. Beste film hoeft het dus zeker niet te winnen over twee weken.