'Teleurstellend'
De film Frank ging op premiere op het Sundance festival waar hij zeer goed werd ontvangen. Er ontstond een lichte hype rond de film die nu eindelijk in Nederland is te zien. Is de hype terecht?
8-4-2015 Door: Quirijn Foeken
'Teleurstellend'
Dank voor je hulp.
In Frank maken we kennis met Jon, een kantoormedewerker die het liefst muzikant zou willen zijn. Met wat geluk wordt hij de toetsenist van de band Soronprfbs, een band die wordt aangevoerd door titelpersonage Frank (Michael Fassbender), die met een enorm nephoofd rondloopt dat hij nooit afzet. De band reist af naar Ierland waar een album moet worden opgenomen dat hen uiteindelijk bij het SXSW festival brengt.
Laten we met het goede nieuws beginnen: Frank (zowel titel als het personage) is nogal quirky en dat werkt zeker in het eerste halfuur erg grappig. We zien hoe Jon (Domhnall Gleeson) thuis vreselijk slechte liedjes schrijft en zijn auditie voor de band bestaat alleen uit de vraag van de manager of hij C, F en G kan spelen. Jon komt in een band terecht waar alleen Frank respect voor hem lijkt te hebben. De andere bandleden behandelen hem als vuil en vooral de agressieve Clara, gespeeld door Maggie Gyllenhaal, is een heerlijk schmierende en tierende vrouw die tekeer gaat tegen Jon. Tegelijkertijd aanbid ze Frank met zijn nephoofd en zijn ideeën over wat kunst zou moeten zijn. De wereld van Frank en zijn band is kortom nogal weird.
Als de band naar Ierland vertrekt om daar in een blokhut een album op te nemen zakt de film echter in elkaar. De opnames van het album duren maar liefst een jaar en in deze scenes zien we geen van de personages ontwikkelen. Frank blijft zijn sympathieke zelf en de overige bandleden blijven kibbelen. Clara, het interessantste personage, blijft hangen in haar 'gestoord wijf' modus maar waarom dat is komen we niet te weten. De overige bandleden fungeren vooral als behang. Hier is de film niet meer quirky, maar na vijf minuten in de blokhut vooral vervelend en repetitief. Als de manager vervolgens zelfmoord pleegt krijgt de film opeens een onverwacht donker randje.
Het grootste probleem is dat de film bezwijkt onder zijn eigen boodschap. De film schijnt de mythe onderuit te willen halen dat het maken van kunst alleen mogelijk is als je geleden hebt. Frank draagt een nephoofd en is dus gek en daarom is hij geniaal, aldus de gedachtegang van Jon. Verder maakt de film nog wat observaties over social media hypes en roem. Maar wat de film nu eigenlijk zeggen? Moeten we Frank en zijn ideeën nu zelf ook geniaal vinden of juist niet? De avantgarde muziek van de band wordt zowel omarmd als belachelijk gemaakt terwijl de film zelf ook avant-gardistisch wil zijn. De film meandert van grappig, naar vervelend naar donker en die verandering in stijl zorgt ervoor dat je niet gegrepen wordt door de film. Het mooie spel van Michael Fassbender in vooral de laatste scene van de film kan het dan niet meer redden.
Frank schept bepaalde verwachtingen die niet worden ingelost. Het is geen hippe indie-comedy, geen film over een moeilijk opnameproces van een album en geen film over gekte en genialiteit.
De grote ironie van Frank is dat de kunst en werkelijkheid elkaar nadoen. In de film zien we hoe de maffe muziek een hype wordt bij het hippe festivalpubliek. De film onderging het zelfde lot op het Sundance festival. De hype is echter niet terecht. Frank is een lichte teleurstelling.
en abonneer je op onze nieuwsbrief.