Meningen over de film La grande bellezza

Vol verwachting klopt mijn hart. Ik kijk er al weken naar uit deze film te zien en vanavond is het zover. Ik ga naar de bioscoop.
Naar de beste film van 2013 én een film, zo belooft een recensent, die mij een schat aan zelfinzicht zal geven.

De film begint. Rome spat van het scherm af; beeld en audio voorspellen een spectaculaire film. Acteurs met karakteristieke koppen en het broeierige plastic uitgaansleven van Rome is prachtig verfilmd. De dialogen zijn zeer beperkt. Na een uur wil ik naar het toilet, maar deze film heeft geen pauze. Ik verveel me tot mijn eigen verbazing. Ik besluit mijn blaas op de proef te stellen tot er iets gebeurt; tot het verhaal begint, op een onverwachte wending, een lach, een traan, kippenvel of een versnelde hartslag dan misschien? Dit alles blijft uit.

Een aantal mensen vertrekken voor het einde zichtbaar geïrriteerd de filmzaal. Een wat overdreven reactie, want de film laat Rome op een heel mooie manier zien.
Daar heb ik dan ook van genoten.
Als tentoonstelling van mooie fotografische beelden is de film zeer geslaagd te noemen.

Maar als film heeft La grande bellezza, hoeveel ik ook van Italië en Rome houd, mij teleurgesteld en geen moment kunnen raken.

Waardering: