Meningen over de film Do Not Disturb (1999)

Ik had me al enigzins mentaal en geestelijk voorbereid, dat
"Do not disturb" mijn ogen ten leden zou komen. De laaggespannen
verwachtingen die ik over de film had zijn dan ook volledig
beantwoord. Het experiment, om een Nederlandse Hollywood film
te maken, is dan ook als MISLUKT gemarkeerd. En na het kijken
van deze film hoop ik zelfs dat het volgende project van de
heren Maas/Geels "Flodder 4" is.

Alles aan de film "Do not disturb" is zo slecht en cliche, dat
de film boeiender en boeiender wordt. Je wacht gewoon op de
volgende scene om weer eens flink in de lach te schieten. Al
zijn het de acteerprestaties, het camerawerk, de dialogen of
juist de grappig bedoelde grappen, alles is even lachwekkend.

Maar het is toch een thriller? In de verste verte niet!!! Van
enige spanning is geen sprake. De "two badguys" zijn geen moment
angstaanjagend. De ingehuurde moordenaar doet heel veel denken
aan Kevin Kline in "A fish called Wanda" en zijn opdrachtgever
moet aan het einde van de film HEEL GEMEEN overkomen, maar ik
zie 'm steeds voor me als die lieve en goeie "The Commish".
Dan maar niet te spreken over Jennifer Tilly en William Hurt.
In de dialogen is de een nog niet uitgesproken of de ander
neemt de uitgeblazen adem over en verwoordt het weer in een
zin. Het aloude recept in een converatie van luisteren, verwerken,
rust nemen en antwoorden gaat gewoon niet op.

De rest van de film is (zo als eerder gemeld) een aan
een stapeling van cliche's over Amsterdam en noem ze
geeneens op. De persiflage van Marilyn Manson (in de
film Manson Boy genaamd) is al evenmin grappig en Denis
Leary heb ik zelfs grappiger gezien.

Anyways, Dickie heeft er wel voor gezorgd dat de zijn filmpje
wel indruk heeft gemaakt, maar volgens mij niet op de manier
die hij zelf voor ogen had. Ik wacht met smart op zijn volgende
film en hoop dat het een komedie is. Misschien dat er dan wel
sprake van spanning is.

Na de film met the sufferer 2 naar cafe 't Span geweest om
de rest van de avond te vieren met twee overheerlijke biertjes
van het simpele merk "Grolsch".

Do not disturb....hmmm...."Do not show" is een gemeend advies
aan alle bioscopen. Absolute drollebak van een film.

Man/vrouw en kind zijn voor zaken in Amsterdam. Het kind kan
niet praten door een ongeluk en dit komt niet handig uit als zij getuige
wordt van een moord. Niemand gelooft haar en dat is enerzijds te wijten aan
haar neiging tot fantaseren en anderzijds te wijten aan het lakse gedrag van
de politiemacht. Als de moordenaars dan naar haar op zoek gaan en haar ook
van kant proberen te maken blijkt het toch menens te zijn en wordt er
ingegrepen.

Al met al de opbouw van een film die wellicht probeert een spannende
thriller voor te stellen. Een film die daar door het gebruik van vele
kluchtachtige momenten absoluut niet in slaagt maar door het gebruik van
diezelfde kluchtachtige momenten verword tot een comedy voor een zeer select
publiek. En wel het publiek wat af en toe in Amsterdam komt en dus een
beetje van de omgeving kent, maar vooral niet te veel. Eindscore: een 7.

Grappige film over een 10 jarig meisje (zo ook 12 kunnen
zijn) die a-la "Die Hard" maar niet te vermoorden blijkt.
De regisseur heeft wat op twee benen gehinkt tussen
een humoristische kinder film en een horror/psychologische
thriller. Dat werkt echter in het nadeel van de film, het
maakt de zaak alleen maar onwaarschijnlijk. Uiteraard
kun je je ook enorm ergeren aan de (zeer lichte) nederlandse
accenten, hoewel een aantal hoofdpersonen gelukkig echt
amerikaans zijn. Ik raad deze film aan voor diegene die
lekker een avondje willen ontspannen en het leuk vinden
om naar knappe jonge meisjes te kijken. De film blinkt
nergens in uit. Een 6-je.

Niet gaan. Kutfilm